معرفی دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیانز مونیخ آلمان

دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ (که به آن به عنوان LMU یا دانشگاه مونیخ نیز گفته می شود) یک دانشگاه تحقیقاتی عمومی است که در مونیخ آلمان واقع شده است.

دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ 42 برنده جایزه نوبل (تا اکتبر 2019) دارد. از جمله این افراد ویلهلم رنتگن، ماکس پلانک، ورنر هایزنبرگ، اتو هان و توماس مان هستند. پاپ بندیکت شانزدهم همچنین دانشجو و استاد دانشگاه بود.

دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ در حال حاضر دومین دانشگاه بزرگ آلمان از نظر جمعیت دانشجویی است. در ترم زمستانی سال 2015/2016، این دانشگاه در کل 51،025 دانشجو داشت. از این تعداد، 8،671 نفر دانشجوی سال اول بودند، در حالی که دانشجویان بین المللی 7،812 یا تقریبا 15 درصد از جمعیت دانشجویی را تشکیل می دادند. درمورد بودجه عملیاتی، دانشگاه در سال 2017 بالغ بر 682.0 میلیون یورو بودجه ثبت کرده است. با در نظر گرفتن بیمارستان دانشگاه، دانشگاه بودجه بالایی بالغ بر 1.8 میلیارد یورو دارد.

این دانشگاه با تأیید پاپ در سال 1472 به عنوان دانشگاه اینگولستاد  با دانشکده های فلسفه، پزشکی، فقه و کلام تأسیس شد. نخستین رئیس آن کریستوفر مندل از اشتاینفلس بود، که بعدا اسقف کیمیز شد.

در دوره اومانیسم آلمانی، دانشگاهیان دانشگاه نامهایی چون کنراد سلتس و پتروس آپیانوس را در برمی گرفتند. متکلمان یوهان اِک نیز در این دانشگاه تدریس می کرد. از سال 1549 تا 1773، این دانشگاه تحت تأثیر جیوسی ها قرار گرفت و به یکی از مراکز مقابله با اصلاحات تبدیل شد.

در اواخر قرن 18، این دانشگاه تحت تأثیری قرار گرفت که منجر به تأکید بیشتر بر علوم طبیعی شد.

در سال 1800، شاهزاده منتخب ماکسیمیلیان چهارم جوزف (که بعداً ماکسیمیلیان اول، پادشاه باواریا شد)، دانشگاه را به لندشوت منتقل کرد، به دلیل تجاوز فرانسه که اینگولستات را در طول جنگهای ناپلئونی تهدید کرد. در سال 1802، این دانشگاه به افتخار دو بنیانگذار آن به نام لودویگ ماکسیمیلیان تغییر نام داد. وزیر آموزش و پرور ، ماکسیمیلیان فون مونتگلاس، اصلاحات متعددی را آغاز کرد که به دنبال مدرن سازی دانشگاه نسبتاً محافظه کار و تحت تأثیر جسیوتی بود. در سال 1826، به مونیخ، پایتخت پادشاهی بایرن منتقل شد. دانشگاه تا زمان تکمیل ساختمان جدید در لودویگستراسیون در آکادمی قدیمی واقع شده بود.

در نیمه دوم قرن نوزدهم، این دانشگاه در جامعه علمی اروپا برجسته شد و بسیاری از دانشمندان برجسته جهان را به خود جلب کرد. همچنین این دوره گسترش بود.  در سال 1918، آدل هارتمان اولین زنی در آلمان شد که موفق به کسب هابلیت (پسا دکترا) در دانشگاه مونیخ شد.

این دانشگاه همچنان در دوران جنگ سرد و در دوره پس از اتحاد مجدد یکی از دانشگاه های برتر آلمان غربی بوده است. در اواخر دهه 1960، این دانشگاه صحنه اعتراض دانشجویان رادیکال بود.

امروز، دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ بخشی از 24 مرکز تحقیقات همکاری است که توسط بنیاد تحقیقات آلمان (DFG) تأمین می شود و 13 مرکز از آنها میزبان دانشگاه است. همچنین میزبان 12 گروه آموزشی تحقیقاتی بنیاد تحقیقات آلمان و سه برنامه بین المللی دکترا به عنوان بخشی از شبکه نخبگان بایرن است. این برنامه 120 میلیون یورو اضافی در سال برای بودجه خارجی جذب می کند و به شدت درگیر برنامه های بودجه ملی و بین المللی است.

دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ دارای طیف گسترده ای از برنامه های تحصیلی، با 150 موضوع است. 15٪ از 45000 دانشجو که در دانشگاه تحصیل می کنند از خارج از کشور می آیند.

در سال 2005، دولت های ایالتی و فدرال آلمان طرح ابتکار دانشگاه های آلمان را به اجرا گذاشتند، این مسابقه بین دانشگاه های این کشور بود. با مجموع 1.9 میلیارد یورو که 75 درصد آن از ایالت فدرال حاصل می شود، معماران این کشور هدف از راهبردی ارتقاء تحقیقات و بورس های سطح برتر را دارند. این بودجه به بیش از 30 دانشگاه تحقیقاتی در آلمان داده می شود.

این طرح حوزه های پروژه محور را تأمین خواهد کرد: مدارس تحصیلات تکمیلی برای ارتقاء نسل بعدی دانشمندان، خوشه های تعالی برای ارتقاء تحقیقات “مفاهیم آینده” برای گسترش پروژه های مبتنی بر تعالی دانشگاهی در کل. برای واجد شرایط بودن برای این حوزه ، یک دانشگاه مجبور بود حداقل یک مرکز عالی علمی شناخته شده بین المللی و یک دپارتمان جدید تحصیلات تکمیلی داشته باشد.

پس از دور اول انتخاب، از دانشگاه مونیخ دعوت شد تا برای هر سه خط بودجه تقاضانامه هایی را ارسال کند: با پیشنهاداتی برای دو دپارتمان تحصیلات تکمیلی و چهار خوشه تعالی وارد رقابت شد.

در روز جمعه 13 اکتبر 2006، یک پانل طرح عالی تعالی آلمان برای ارتقاء تحقیقات و آموزش برتر دانشگاه را اعلام کرد. این پانل، متشکل از بنیاد تحقیقات آلمان و شورای علوم آلمان، تصمیم گرفته است که دانشگاه مونیخ بودجه برای هر سه حوزه تحت پوشش این طرح را دریافت کند.

در ژانویه 2012 دانشمندان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان جزئیات حساس ترین گوش شنوایی را که تاکنون شناخته شده است منتشر کردند. این باعث شده است که دانشکده به کتاب رکوردهای جهانی گینس منتقل شود.

علاوه بر 18 دانشکده خود، دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ همچنین مراکز تحقیقاتی متعددی را درگیر در پروژه های متعدد دانشکده ای و بین المللی برای تکمیل برنامه های مختلف دانشگاهی خود می کند. برخی از این مراکز تحقیقاتی نتیجه همکاری دانشگاه و شرکای مشهور خارجی دانشگاه و صنعت بوده است. به عنوان مثال، مرکز محیط زیست و جامعه راشل کارسون با ابتکار عمل مشترک بین دانشگاه مونیخ و موزه دوچ تأسیس شد، در حالی که مرکز مطالعات تفکر پارمنیدس ناشی از همکاری بنیاد پارمنیدس و مرکز علوم انسانی دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ است.

برخی از مراکز تحقیقاتی که تأسیس شده اند شامل موارد زیر است:

• مرکز علوم پروتئین مونیخ (CIPSM)
• دانشکده علوم اعصاب سیستمیک (GSN)
• مرکز تحقیقات آلمان برای بهداشت محیط (HZM)
• طرح نانوسیستم مونیخ (NIM)
• مرکز مطالعات تفکر پارمنیدس
• مرکز محیط زیست و جامعه راشل کارسون

دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ به طور مداوم در بین 100 دانشگاه برتر جهان در نظرسنجی های مختلف رتبه بندی بین المللی از جمله رتبه بندی علمی دانشگاه های جهانی و مکمل آموزش عالی Times که دارای بیش از 1000 دانشگاه در سراسر جهان است، رتبه بندی می شود.